Poštovani prijatelji i pratioci,
danas, 12. maja 2023. godine, na Šehidskom mezarju Veljaci u Bratuncu biće ukopano 6 posmrtnih ostataka ubijenih bošnjačkih civila u Bratuncu 1992. godine tokom progona Bošnjaka i realizacije strateških ciljeva Skupštine srpskog naroda u Bosni i Hercegovini o stvaranju etnički čistog srpskog pravoslavnog prostoru uz lijevu obalu rijeke Drine.
Danas će na mezarju Veljaci biti ukopana Amira Paraganlija koja je ubijena u 7. godini života, njena majka Safija koja je ubijena u 31. godini života i njena nena Rukija koja je ubijena u 67. godini života.
Ovaj zločin je samo jedan od primjera realizacije genocidne namjere nad Bošnjacima Bratunca tokom agresije na naše domove, naša naselja, naš grad i našu domovinu, a koji je, nažalost, ostao još uvijek bez kazne za počinioce.
Na Šehidskom mezarju Veljaci u Bratuncu do sada je ukopano 310 ubijenih Bošnjaka Bratunca 1992. godine od toga 30 djece i 47 žena. Najmlađa ukopana žrtva je Suljić Emir, beba stara 2 dana, a najstarija ukopana žrtva je Suljagić Zahida koja je u trenutku ubistva imala 110 godina.
Prema dostupnim podacima približno isti broj ukopano je na privatnim mezarjima i drugim lokacijama po želji porodica. Procjene su da se još uvijek traga za više od 150 ubijenih Bošnjaka Bratunca 1992. godine, koji su zakopani u skrivene masovne grobnice o kojima šute naše komšije, oni koji znaju gdje se grobnice nalaze.
Na području Bratunca 1992. godine srpske civilne, policijske i vojne vlasti formirale su više od 10 logora za mučenje, silovanje i ubistva Bošnjaka Bratunca. Za formiranje ovih logora, te zvjerska postupanja, silovanja i ubistva Bošnjaka u njima još niko nije odgovarao.
Tokom agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu od 1992. do 1995. godine prema dostupnim podacima ubijeno je 201 bošnjačko dijete sa područja opštine Bratunac, 38 djevojčica i 163 dječaka, dok su prema dostupnim podacima tokom agresije ubijene 232 žene Bošnjakinje sa područja opštine Bratunac.
Danas se ovi zločini negiraju, zločinci slave i slobodno kreću, a porodice ubijenih i njihovi potomci diskriminiraju u ovom entitetu što u nauci predstavlja završnu fazu genocida.
Društvo u kojem živimo u ovom entitetu, a koje štiti, veliča i smatra svojim herojima ubice i zločince ne nudi perspektivu i sigurnost, u njemu se ne možemo nadati svijetloj budućnosti za sebe i svoju djecu.
Rješenje za sve nas je u promjeni kursa društva u kojem živimo, osudi i kažnjavanju zločinaca i ubica, priznanju donesenih sudskih presuda, suočavanju sa prošlošću i hod putem katarze koja nas sve može spasiti u budućnosti od nekih novih zločinaca i ubica.
